Bisikletsiz Bisikletli

  Sevgili minnoş okurlarım;    Geri dönüşüm hızlı oldu ve bu yazımda sizlere benim için ve bence Ankara için çok önemli bir yerden bahsetmek isterim. Burası bir park. Bu Park öyle bir park ki küçük bir alan kaplamasına rağmen insanda uyandırdığı his çok ayrı bir şey. Peki nedir bu parkı bu kadar özel ve güzel kılan şey? Anlatayım;    Park binalarla kaplı yapay, bitki örtüsünün çok zayıf olduğu bu gri, bir o kadar da kasvetli şehrin oksijeni adeta. Her mevsim ayrı bir güzelliğe sahip, merkezi konumda, 7’ den 70’e herkesin rahatça yürüyüş yapabileceği, koşup oynayabileceği, arkadaşlarınla şöyle müzik yapabileceğin özgür bir park. Ankara’da yaşayan ya da en azından bir müddet burada bulunmuş insanlar ne demek istediğimi çok iyi anlar. Bu park bende sanki köyümdeymiş hissi uyandırıyor. İnsanların birbirinden keskin çizgilerle ayrılmadığı, her an herkesle iletişim kurabildiğin örneğin yoldan geçen bir bisikletliyle kolayca arkadaş olabildiğin, bir köşesinde sakin...

  Merhaba küçük ama sevimli okuyucularım;     Bazen kendimi bir işe başlarken çok heyecanlı bulduğum halde etrafımda gelişen olaylar sonucu o işi sonlandıramaz halde ya da devam ettiremez halde buluyorum. Bu galiba benim son bir iki yılda geliştirdiğim bir özelliğim. Nitekim bir hevesle başladığım Blog maceram da öyle oldu. ATA’YA SAYGI TURU günlüğümden uyarlayarak başladığım Blog serüvenim, ilk yayınımdan sonra maalesef devam etmedi. Bununla birlikte özellikle pandemi sürecinin getirmiş olduğu buhranla yeniden yazma gereksinimi duydum. Fakat önümde bir engel var ki bu benim asıl konumdan sapıp başka konular üzerine yoğunlaşmamı sağladı. Şimdi sizlerle bu engelin ne olduğunu paylaşacağım. Günlüğüm şuan aile evimde ve benimle arasında kilometreler var. O yüzden içeriği değiştirmek zorundayım. Sonuçta annemi arayıp ‘Anacuğum benim şu dolabımın en kuytu yerine saklamış olduğum kutunun içindeki günlüğümü gönderir misin?’ diyemem değil mi? Eğer bunu söylersem annemin be...