İlk Fotoğraf Karesi

 


Belki bir değeri yok diğerleri için

Ama ‘ İLK’ sonuçta değil mi?

 

Yan yana birçok fotoğraf karesi varmış

Adamla kadının

Ama bu başkaymış.

Bu fotoğrafta adam kadına;

‘ Senden hoşlanıyorum’ demiş.

Kadın saf mı yoksa salak mı?

O iki kelimeden sonrasını hatırlamıyormuş.

Çünkü ilk aşkının heyecanıymış

Kalbi pırpırken kulaklarını tıkamış

Onun için büyük bir adımmış bu

Duyguları nihayet karşılık görüyormuş.

Ama devamını dinleseydi eğer

Adamın söylemek istediğinin o olmadığını

Anlardı.

Adamın onu değil de, SEVMEYİ SEVDİĞİNİ

Anlardı.

Kadın bir şey diyemedi

Aklı gibi dili de lal oldu

Hem heyecandan hem korkudan…

Kuytu bir köşedeydiler

Ya birisi görürse

-          İçinden de adamın dudaklarına yapışmak geliyordu -

Ah utanmasaydı…

Bakmayın kadının çekingenliğine

Deli cesareti varmış kadının

Aptalca bir cesaret

Ama ‘ İLK ’ olmasaydı keşke.

 

İyi bir arkadaşı varmış kadının.

Arkadaş bu ya

O ilk kareyi yakalamış

Yakalamış yakalamasına da

Gözleri yaşlı birinin gördüğü gibi

İki insan, kuytu bir köşede

İki insan, birbirine yakın

Biri adam, biri kadın

Sanırsın gizli bir şey konuşuyorlar.

 

Kadın bir an üzüldü.

Yan yana ilk fotoğraf böyle mi olacaktı?

Ama güzeldi fotoğraf

Adam vardı çünkü, yan yanaydılar

Kimse bilmesindi

İlk aşkı vardı o karede

Ama dinleseydi kadın adamı

Belki kalbinde akan nehre girmezdi,

Yüzme bilmediği halde.

Kapılıp gitmezdi

Hissetmezdi acısını ayrılığın

Oysa kadın hep iyi dinlemiştir adamı.

Bir kelimesinden bir anlam çıkartmıştır.

 

Şöyle bir düşündü kadın

Kara atlı prensi sanmış adamı

Aslında adam hiç onun olmamış

Adamın istediği kadar varmış kadın

Farkına varmış

Adam ondan çok herkesinmiş.

En çok da buna üzülmüş kadın.

Onu sevdiğini söylerken bile adama inanmayışı

Bu yüzdenmiş.

Haklıymış inanmamakta

Çünkü ondan çok herkesinmiş

Ve bitmiş.

Başlamadan bitmiş.

Kadının elinde ‘ İLKLERİ’ kalmış.

Silik silüetli ‘ İLK’ fotoğraf…

‘İLK’ aşkı…

‘İLK’ acısı…

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Kısa Bir Özgeçmişle Beraber Küçük Adımlar...

Resim
Selam;    Bir blog yazısına nasıl başlanır? Nelere dikkat edilmelidir? vs. bu konular hakkında hiçbir bilgim yok. İlk kez böyle bir şeye adım atıyorum. Tabii lisedeyken yazdığım kompozisyonları, iki üç güne bir karaladığım güncemi ya da aşk acısı çektiğimi düşünerek karaladığım şiirleri saymazsak. O yüzden yanlışım falan olursa affola. Hayatımın iki başlangıcını birleştirdiğim için uzun soluklu bir yazı olacak. Dikkat!  Ha bir de ne saçmalıyor bu kız diyebilirsiniz. Olsun ben yazayım da söz uçar yazı kalır öyle değil mi?    Şimdi öncelikle kendimi tanıtmalıyım sanırım. Ben Hilal Şimşek.( Adımı ve soyadımı beraber kullanmayı seviyorum çünkü göğün çocuğuymuş gibi hissediyorum.) 1997 yılında Adana' nın şirin mi şirin bir köyünde dünyaya geldim. 4 kişilik bir çekirdek ailenin asi kızıyım :) Çok detaya inmek istemiyorum çünkü benim için önemli olan şimdim ve geleceğim. Şuan Ankara Üniversitesi Sosyal Hizmet Bölümü 3. sınıf öğrencisiyim.- Ben kağıtları sanala döken...
Devamı

GRİ KENTİN ÖZGÜR ÇOCUĞU

Resim
  Sevgili minnoş okurlarım;    Geri dönüşüm hızlı oldu ve bu yazımda sizlere benim için ve bence Ankara için çok önemli bir yerden bahsetmek isterim. Burası bir park. Bu Park öyle bir park ki küçük bir alan kaplamasına rağmen insanda uyandırdığı his çok ayrı bir şey. Peki nedir bu parkı bu kadar özel ve güzel kılan şey? Anlatayım;    Park binalarla kaplı yapay, bitki örtüsünün çok zayıf olduğu bu gri, bir o kadar da kasvetli şehrin oksijeni adeta. Her mevsim ayrı bir güzelliğe sahip, merkezi konumda, 7’ den 70’e herkesin rahatça yürüyüş yapabileceği, koşup oynayabileceği, arkadaşlarınla şöyle müzik yapabileceğin özgür bir park. Ankara’da yaşayan ya da en azından bir müddet burada bulunmuş insanlar ne demek istediğimi çok iyi anlar. Bu park bende sanki köyümdeymiş hissi uyandırıyor. İnsanların birbirinden keskin çizgilerle ayrılmadığı, her an herkesle iletişim kurabildiğin örneğin yoldan geçen bir bisikletliyle kolayca arkadaş olabildiğin, bir köşesinde sakin...
Devamı

Bir Acıya Kiracı

   Metin Altıok'un kaleme aldığı şahane şiir kitabı. Bilmezdim kitabı elime aldığım gün benim de bir acıya kiracı olacağımı.     Sabah erkenden gözlerimi mutlu bir şekilde açtım. Memleketime -köyüme- döneli 1 -2 gün olmuştu. Herhalde köyün o temiz havası, kuşların cıvıltısı ve horozların o "uyanın artık!" dercesine ötüşü daha fazla uykuya esir olmamı engelledi. Annemle güzel bir kahvaltı yaptık. Sonrasında annem dedi ki: " Kızım benim içimde bir sıkıntı var. Annemin yanına gitmem gerek. Onu görüp geleyim." Ben de onayladım ve annem gittikten sonra kütüphaneme doğru yol aldım. Uzun zamandır açmadığım için kitap yeni kitap kokuları, eskileriyle harmanlanmış ufak bir havasızlık kokusuyla bunumu okşadı. Tabii bu yeşil mi yeşil, kahverengi tonlarının yeşillikleri baskı kurduğu, kış havasından çok bahar havasının hakim olduğu güzel köyümde; terasımızdan bahçede yayılan koyunları izleyerek kitap okumanın keyfini çıkarmazsam olmaz. Ankara'ya götüremediğim ve kapağın...
Devamı